Schoolspullen kopen in Kumasi

Vandaag gaan we naar Kumasi om schoolspullen te kopen.
De rit naar Kumasi duurde ongeveer 1 1/2 uur. Ook hier was de weg weer slecht. Deze keer reden we met de auto van Father Emmanuel.Hij is geboren in Kumasi en was daar ook voor enkele jaren priester in een bepaalde wijk. Toen we in Kumasi aankwamen was het erg druk, zeker rondom de 'central market'eerst ben ik naar de Barclays bank of Ghana gegaan om geld te halen.Daarna nam Emmanuel ons mee naar de Book stores. Het was wederom handelen om spullen te krijgen. Deze keer ging het iets moeilijker
helaas waren ook niet alle spullen op voorraad.Wij zijn naar verschillende shops moeten gaan om bv alleen Bic pennen te kopen. Per winkel was er een groot verschil tussen de prijs. Emmanuel gaf aan dat dit vooral kwam omdat ik erbij was, is er een blanke in de buurt dan denken ze dat ze meer geld kunnen vragen. Hier kochten we dus Niets!
Maar goed uiteindelijk hadden we de spullen bij elkaar. Wel moesten we nog de markt bezoeken voor enkele spullen en ballen voor de jongste kinderen op school. Het is echt een doolhof tussen al deze kraampjes. Deze markt is een van de grootste markten van heel Ghana. Emmanuel liep overal tussen door en ik en Cephas erachter aan. Af en toe gaf ik aan dat hij niet te snel moest lopen want je raakt elkaar snel kwijt.
Uiteindelijk, na zeker 4 1/2 tot 5 uur uur inkopen doen waren we klaar. Dit was hard werken, ongelooflijk in zo'n hitte. W
De terugreis was erg heftig. Emmanuel nam een andere weg omdat er teveel verkeer was op de hoofdweg. Maar deze weg was zeer slecht. Al slingerend gingen we over de weg. En af en toe een reuze groot gat voor je neus. Af en toe heb ik mijn ogen dicht gedaan, Jezus wat een trip.
We wilden terug zijn voor de avond mis, deze begon om 19.00 uur. Dat lukte net. !8.45 uur reden we het terrein op van de Kathedraal. Ik ben nog even naar mijn kamer geweest om me te verfrissen. Het was een mooie dienst. Allen ik versta het niet want alles is in het Twi. Enig moment hoorde ik de woorden SMA en Father John Oostenbach. De priester vertelde over mijn oom en dat ik hier was om hen de priesters te bezoeken en de school te helpen . Father Emmanuel zat achter mij en zei dat ik naar voren moest gaan. Ik schrok me een hoedje! En wel, iedereen kijkt naar je en dan sta je voor het altaar in zo'n grote Kathedraal! Ik moest natuurlijk ook iets zeggen, en ze wilde mijn stem horen. Nou dit was even slikken! Toen ik terug liep naar mijn plaats begon iedereen te klappen en mijn naam te roepen Afia(Afia= mijn Ghanese naam. Hier kreeg ik toch wel kippenvel van.